de Stem van de Waddenzee:
‘Hoera! Ik ben blij! Niet nog meer verstoring in mij! Mensen vinden mij belangrijker dan de gaswinning bij Ternaard. Dat is goed nieuws! Want ik, het zeewater en de dieren en planten die in mij leven raken in de war van al die verstoringen. Het voelt al lang niet meer vredig zoals vroeger waarin mensen het gevaar kenden van de golven van de grote zee. Toen waren we verbonden met elkaar, er was overgave.
‘Uit deze beslissing spreekt niet alleen de liefde van de mensen voor mij en voor alles wat in mij leeft, maar ook de liefde voor henzelf. Want alles is met alles verbonden.’
In een experimenteel onderzoek naar het integreren van systemische principes bij het vertolken van de Stem van de Wadden was Annette Polman in september jl in gesprek met de Waddenzee (gerepresenteerd door Inge van Iterson). Daarin kwam dit naar voren:
‘Ik bood veiligheid in de tijd dat jouw grootmoeder en ook jouw moeder bij hun overtocht van Oostmahorn naar Schiermonnikoog van de kleine veerboot moesten overstappen op een door paarden voortgetrokken kleiner bootje om aan wal te komen. Ik droeg jullie. Ook toen jijzelf op de kleinere veerboot naar het eiland reisde. Het was veilig en vredig. Het voelde natuurlijk en was in balans. Mensen kenden het gevaar van de golven, van water, van de grote zee. Er was overgave. Dat was goed. Wij kenden elkaar en het voelde in verbinding. Wat fijn om samen deze herinneringen op te halen en wat fijn om dat weer te voelen.
Toen was het in balans, in evenwicht. Het voelde natuurlijk. Er was geen verstoring, het deed geen pijn. Mensen waren verbonden met mij. Ze kenden het gevaar van de golven, van water, van de grote zee. Er was overgave. Dat was goed. Wij kenden elkaar en het voelde in verbinding. Wat fijn om dat nu weer te voelen.
Nu is het niet meer vredig maar voelt het splijtend. Alsof dingen dwars door me heen vliegen. Het lijkt alsof ik in tweeën gesplitst ben. Er is altijd verstoring. Boven mij en in mij. Wij, het water en de dieren en planten die erin leven raken ervan in de war. Het is soms even weg, maar het is dan niet opgelost. De verstoring en het splijtende doen veel pijn. Ik heb er niks over te zeggen. Het is moeilijker om verbonden te blijven met mijzelf, met dat wat natuur is. Soms is die verbinding even weg. Maar omdat ik natuur ben heb ik een diep vertrouwen dat ik kan herstellen. Dat hoort bij mij. Ik ben natuur. Er zal dus altijd herstel zijn. Die onvoorwaardelijkheid die is er.
Er is gevoel van deernis met de mensen. Wat is er gebeurd met hen? Ze zijn gespleten, verstoord. De meesten zijn niet meer verbonden. Ze voelen niet meer de veiligheid en de overgave in de natuur van vroeger. Wat hebben ze nodig om hun eigen verstoring op te lossen? Hoe kunnen mensen weer verbonden raken met hun eigen wezen? Dat is altijd liefde.
Wat mij goed doet is dat je naast me staat. Dat je me ziet en dat je me helpt bij de dingen die ik door moet maken. Ik heb misschien jouw hulp nodig om er iets aan te doen hoe mensen doordenderen. Ik kan dat niet stoppen. Ik ben er en ik kan heel veel herstellen, ook op de eilanden, want daar ben ik mee verbonden. Het is belangrijk dat we hand in hand samen optrekken.’
Wind mee voor de Waddenzee?
Om samen met de Waddenzee op te trekken start Stichting Waddenlicht in 2026 een nieuw ecointention-project ‘Wind mee voor de Waddenzee’. Wil je meer weten over hoe zo’n project precies in elkaar zit? Lees dan hier over het project ‘Optimaal Ecosysteem Schiermonnikoog dat in oktober 2024 is opgestart. Heb je er vertrouwen in dat we op holistische wijze kunnen bijdragen? Heel fijn als je dan het project hier wilt steunen met een bijdrage. We hebben je steun nodig.