In verbinding met de Waddenzee

Hoe maak je contact met een landschap op een manier die voorbij denken gaat?
Wat gebeurt er wanneer je je openstelt voor de Waddenzee als levende, voelende aanwezigheid?
Niet om iets te “doen” of te “begrijpen”, maar om te luisteren, te ervaren en co-creatief samen te zijn met de essentie van het gebied.
Dit is wat Inge van Iterson en Annette Polman onlangs deden. Na afstemming op de ruimte voorbij ons denken nodigden we de energetische aanwezigheid, het ‘landschapsbewustzijn’ of de ‘ziel’ van de Waddenzee uit in ons aandachtsveld.

Tijdens een gezamenlijke afstemming maakten we bewust contact met een deel van de Waddenzee — niet vanuit denken, maar vanuit ervaren. We richtten ons eerst naar binnen, en daarna naar het gebied zelf: van de Eemshaven langs Rottumeroog en Schiermonnikoog tot het Rif en weer terug naar de vaste wal. Vanuit die aandacht nodigden we de energetische aanwezigheid, het ‘landschapsbewustzijn’ of de ziel van de Waddenzee uit.

Wat we waarnamen, bleek steeds herkenbaar voor ons allebei. Ons hart opende zich. Onze lichamen wiegden zacht, alsof we in het ritme van eb en vloed stonden. Er kwamen gevoelens van lichtheid, blijdschap en gedragen worden. Soms werd het lichaam aangeraakt door een zeebries, soms ontstond er stilte voorbij woorden. Het was een ontmoeting in gevoel, beeld en sensatie; een vorm van luisteren zonder taal. 

We spraken ons voornemen uit om regelmatig opnieuw op deze manier contact te maken — om te onderzoeken wat deze verbinding kan betekenen, zowel voor ons als voor het gebied zelf. De reactie van de Waddenzee leek zich te tonen in een gelijkgestemde cadans van beweging: een zachte bevestiging. Daarmee werden we aangemoedigd ons experiment te vervolgen. Komende periode zullen wij daarom iedere twee weken opnieuw op bovengenoemde wijze verbinding te maken met de Waddenzee. 

Toen we het contact afsloten, voelde het alsof de zee zich langzaam terugtrok, zoals bij eb, terwijl er toch een blijvende lijn van verbinding aanwezig bleef. Wat we meenemen is zachtheid, vertrouwen en overgave — een herinnering dat er ook een manier van kennen bestaat die voorbij woorden gaat.

Met dankbaarheid.
Dankjewel, Waddenzee.

Tot slot

We merken dat het samen ervaren en herkennen van dezelfde subtiele signalen vertrouwen geeft en uitnodigt om te blijven luisteren, steeds opnieuw — in eenvoud, aandacht en openheid.
We vervolgen dit proces met nieuwsgierigheid en een warm hart.
Tegelijkertijd blijven we onderzoeken hoe deze ervaringskennis zich kan verhouden tot meer wetenschappelijke inzichten, bijvoorbeeld uit de kwantummechanica. Daarover gaan we graag in gesprek, om samen verder te denken en te ontwikkelen.